Ik kwam dit stukje tegen op NU.nl
Laten we hard en veel trainen met onze vuisten!
Osu!


Foto:  Thinkstock

Een gebalde vuist kan het geheugen van mensen versterken. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers aangetoond met een nieuwe studie. 
Als mensen hun rechterhand ongeveer 90 seconden lang tot een vuist ballen, zijn ze beter in staat om woorden in hun geheugen op te slaan. Wanneer ze een vuist maken van hun linkerhand stimuleren ze hun brein om deze informatie weer op te roepen.

De handbewegingen activeren mogelijk specifieke gebieden in de hersenen die betrokken zijn bij het geheugen. Dat schrijven onderzoekers van Montclair State University in New Jersey in het online wetenschappelijk tijdschrift PLOS ONE.

Woordenlijst
Bij het onderzoek moesten vijftig proefpersonen een lijst van 72 woorden uit hun hoofd te leren. Sommige deelnemers aan het experiment kregen de opdracht om vlak voor het leren van de informatie hun rechterhand tot een vuist te ballen.

Anderen moesten datzelfde doen met hun linkerhand vlak voor het oproepen van de geleerde woorden. Door deze bewegingen bleken de proefpersonen beter te presteren.   

Eerder wetenschappelijk onderzoek wijst er volgens BBC News op dat mensen met het samentrekken van de rechterhand hun linkerhersenhelft stimuleren, terwijl het tot een vuist ballen van de linkerhand zou leiden tot een verhoogde activatie van de rechterhelft.

Verbale vermogens
Het geheugen maakt waarschijnlijk gebruik van beide helften. De linkerhersenhelft is waarschijnlijk betrokken bij het opslaan van herinneringen. De rechterhelft wordt geassocieerd met het oproepen van geleerde informatie. Dit verklaart volgens de wetenschappers waarom handbewegingen het geheugen kunnen stimuleren.

"Onze bevindingen suggereren dat simpele lichaamsbewegingen breinfuncties tijdelijk kunnen veranderen, waardoor het geheugen verbetert", verklaart hoofdonderzoeker Ruth Propper op nieuwssite ScienceDaily.

"In de toekomst willen we onderzoeken of handbewegingen ook invloed hebben op andere vormen van bewustzijn, zoals verbale of ruimtelijke vermogens."

Door: NU.nl/Dennis Rijnvis

Jaarlijks trappen Ryounkai karateka's samen met Genwakai karateka's het nieuwe jaar in door het maken van 1000 (senbon) voorwaartse trappen (geri).

Ik heb geen zenuwen vooraf, nu niet. Het enige wat ik me af vroeg was of ik niet meer geri's had moeten oefenen in de week voorafgaand aan Senbon geri.
Nu alleen een dag ervoor geoefend op een trapzak en 's ochtends bij het ontbijt nog even de verbeter- en aandachtspunten van de afgelopen jaren doorgenomen o.a.: 
-voet langs je knie op heen- en terugroute (ik neig buiten om) 
-meer precisie (traphoogte vaak te hoog) 
-modoshi feller neerzetten (ben ik meteen klaar voor volgende aanval?) 
-handen stil houden... (vooral links beweegt)
Goed daar gaan we. Eerst mokuso (kort meditatiemoment): Ik besluit me vooral te richten op ontspannen bewegen, precisie en ademhaling. 
De eerste 20 in zenkutsudachi en morote-gedan barai, de rest in kumite-dachi.
Jammer, de eerste zonder kiae...hmmm met mijn hoofd nog teveel bij wat ik ga doen. Oef de tweede schiet wel erg veel naar links. Zal ik er toch maar 40 doen in zenkutsudachi? Derde gaat perfect. Vierde prima. 8ste? Wat dacht ik dan nu net bij 5e, 6e en 7e? Jee, gewoon aan me voorbij gegaan? Omdraaien.
Staat er iemand? Ontspan! Oh ja, ademhaling, kan mij die tel schelen... adem in... ICHI... en uit en trap... Kijk da's al beter. Nu met kiae, dan adem ik in elk geval goed uit... 
80 trappen verder?: Ik sta verdorie al te trillen! Jeemienee! Hoe laat is het. Ohoh, naar de klok gekeken! Ik besluit meteen niet meer te kijken. Net 10 minuten onderweg! Sh#t! Relax dan man!!! Iemand maakt kiae... klinkt als het woord 'tijd', nee toch?  Wat zit die nou de hele tijd tegen zijn benen te slaan? Waarom maken zij naast me geen kiae? Waarom maken zo weinig mensen kiae? Zal ik over senbon geri een blog schrijven voor de site? AAAAHHHH Kappen! Stil daarboven. Ok, ontspan. Wat sta ik hier in godsnaam te doen? Oh ja... KILL!!!!!!!! Iets andere mindset dan verdorie, verman jezelf! KIAE!!! Ik doe alles met kiae, heen en de helft terug. Zo da's beter. Niet nadenken, gewoon trappen. Ontspan je armen een beetje, handen niet zo stijf, schouders laten zakken, ja zo. Beetje veren in je stand. Vlak voor de trap, vlak erna. Wie staat daar? Hoe kom ik bij hem? Kan ik nog blokken? Kan ik nog achteruit? Opzij? Ik moet nu! Kijk mooie timing! Lekker! Dit is de bedoeling. Ja,ja ik kan het wel. Genoeg positief commentaar nu maar weer gewoon door.
Zo ja, in een ontspannen maar scherpe vechtmodus. Zo gaat het prima. Niet nadenken. Techniek. 
400? Zo zeg, helemaal verzuurd. Pijn in mijn zij, beetje duizelig. Ik hou het niet meer, ik tril op mijn benen. Focus! Zwaartepunt omlaag! Ja zo, zak door. Kijk geen trillen meer. Rest is paniek, concentreer op vechten! Ah kijk, zo gaat het weer. Vanaf nu hou ik het vast, dat wat ik net al had. Ontspannen maar scherp staan, elke trap op techniek. Alleen maar trappen. Door alleen maar te denken 'hoge hikiashi', de trap komt vanzelf. En het klopt. Helemaal stuk was ik, maar de techniek was het enige wat 'als vanzelf ging'. 
Wat praten die kinderen irritant hard, ik moet nog 400 trappen minimaal! Ssst! 
Pas op! je dwaalt af, kan die kinderen jou schelen. De vermoeidheid spreekt weer. Probeer alles te zien. Ah, ja. En door. 
1 trap later! Omdraaien! Nog 5!
Nog 5? Huh? 500 zul je bedoelen? Nee, blijkbaar toch weer ruim een uur en een kwartier voorbij.

Tijdens de cooling down voel ik me ineens uit balans. Het huilen staat mij nader dan het lachen, het lachen me nader dan het huilen. Mooi, ik ben mijzelf dus weer flink tegen gekomen. Het is verder ook vrij stil. 
Ieder heeft zijn eigen training gehad. 

Volgens sensei Takahashi hoort het bij het fysiologische proces: je hersenen geven aan dat er iets gaat gebeuren wat afwijkt van het normale. Je brein bereidt je lichaam voor op wat gaat komen...
Al een week lang spookt het door mijn hoofd: de breektest komt er weer aan. "Nou en!? Zo dik zijn die plankjes niet! Elke malloot met een beetje kracht ramt er zo doorheen!"
Ja, dat klopt. Maar doet die 'malloot' het ook met blote voeten, handen, elleboog? Doet hij het met de inbeelding dat hij omringt is door vijanden? Doet hij het snel, zonder aarzeling met precisie? Heeft hij daarna schade? Is hij daarna blij dat de plankjes door zijn? Of bedenkt hij dat hij nog wat te kort komt in bepaalde technieken? Ziet hij het als een les? Of als een show? Wat te denken van het applaus? Net drie 'vijanden' verpletterd, krijg je dan op straat ook applaus als het erop aankomt? Ben je dan blij dat je drie mensen hebt uitgeschakeld?
Hoe vaak moet je de afstand afmeten voordat je de plankjes te lijf gaat? Staan je vijanden stil? Kun je ze raken met die ene techniek? Ben je al een week aan het bedenken welke technieken je gaat doen en in welke volgorde? Of kun je beter geen techniek bedenken van te voren?
Kies je de makkelijkste waarvan je weet 'met deze kom ik er wel door'? Of probeer je het een keer 'ura'! Met je minder sterke kant? Of toch geen vertrouwen in die kant? Wil je het ook niet proberen? Er staan mensen te kijken! Je krijgt applaus als het lukt!
Probeer te leren, probeer iets wat je nog niet hebt geprobeerd. Je staat er, je doet het. Waarom? Omdat je er voor traint. Zenuwen horen erbij, ook van te voren.
Osu!

Hardlopen voor karate. Als kisotraining. Wat is kisotraining? 
Tijdens karate leer je de in kihon basisbewegingen, daarna in kata die bewegingen opeenvolgend en in kumite leer je vechten. Maar als het erop aan komt in het echt of in de les moet ook je conditie goed zijn. Vechten is wel heel inspannend. Niet voor niets duren de wedstrijden qua kumite (vechten) maar 2, 3 of uiterlijk 4 minuten. Maar in het echt? Stel je hebt ruzie met een groepje... Hoeveel minuten? Wegrennen en daarmee een gevecht vermijden is, als dat kan, natuurlijk altijd beter dan anderen het ziekenhuis in slaan of erger. Of dat, dat jou overkomt, laten we daar ook rekening mee houden. 
Kiso is wat je (meestal) buiten de gewone karatetraining moet doen om beter te worden in karate, qua bewegen, qua souplesse, qua conditie, qua mentale weerbaarheid etc. Veelomvattend. Vandaag loop ik hard, conditie dus. Tussen de 6 en 7 km in mijn eigen tempo. Nu weet ik meer van karate en minder van hardlopen. Hardlopen? Ik heb mijzelf maar wat aangeleerd. Voor mij zijn een paar dingen belangrijk: 
1. Goede kleding/schoenen (hier kocht ik mijn nieuwste paar. Bij Run-inn geven ze goed advies en weten ze veel van hardlopen, je mag ook buiten even testen of ze lekker lopen). 
2. Ik moet er genoeg zin in hebben (lees; GEWOON GAAN en niet nadenken of ik wel of geen zin heb).